بوی یاس

هنگامی كه مأمون از امام رضا (علیه السلام) درخواست كرد كه به اجمال، اسلام خالص را برای او بنویسد، یكی از مواردی كه امام رضا (علیه السلام) بر آن تأكید كرد، پرهیز از اسراف بود. او در پاسخ نوشت: «واجتنابُ الكبائرِ و هی… الكذبُ و الكِبْرُ و الاسرافُ و التّبذیرُ و الخیانةُ و الاستِخْفافُ بالحَجِّ و المُحارَبةُ لاولیاءِ اللهِ تعَالی و الاشِتغَالُ بِالمَلاهی و الاصرَارُ عَلی الذُّنُوب»  و دوری كردن از گناهان كبیره است؛ مانند… تكبر كردن و اسراف و تبذیر و خیانت و كوچك شمردن حجّ خانه كعبه و نبرد با اولیای حق تعالی و سرگرم ساز و آواز طرب شدن و اصرار بر گناهان.

ابن بابویه، همان، ج2، ص 127.

امام رضا (علیه السلام) به نقل از امیرالمؤمنین (علیه السلام) می‌فرماید: «خمْسَهٌ لوْ رحَلتُمْ فِیهِنَّ المَطایا لمْ یقدروا [تقدِروا] علی‌ مِثلِهِنَّ؛ لا یخافُ عبدٌ إلا ذنبَهُ و لا یرجُو إلا ربَّهُ و لا یستَحیی الجَاهِلُ إذا سُئِلَ عَمَّا لا یعلَمُ انْ یقولَ لا اَعلَمُ و لا یَستَحیی احدُكُمْ إذا لَم یعلَمْ أنْ یَتعلَّمَ و الصبْرُ منَ الایمانِ بمنزلةِ الرّأسِ مِنَ الجَسَدِ و لا ایمانَ لِمَنْ لا صَبرَ لهُ»  ؛ پنج چیز (از دستورهایی) است كه هرچه در پی آن‌ها بگردید، مانندشان را نخواهید یافت: بیم و هراس نداشته باشد بنده‌ای، جز از گناه خودش و امید نداشته باشد، مگر به پروردگار خودش و كسی كه چیزی را نمی‌داند، اگر آن را از او بپرسند، خجالت نكشد از اینكه بگوید نمی‌دانم و نیز ننگ نداند كسی كه چیزی را نمی‌داند از آن كه می‌داند یاد گیرد و صبر و پایداری نسبت به ایمان مانند سر است نسبت به بدن و ایمان نخواهد داشت كسی كه صبر ندارد

ابن بابویه، محمد بن علی، عیون اخبارالرضا (علیه السلام)، ج2، ص 44.

احمد بن نجم از امام رضا (علیه السلام) در مورد خودپسندی پرسید و امام فرمود: «عَنِ العُجْبِ الذی یُفْسِدُ العَمَلَ فقالَ (علیه السلام) للْعُجبِ دَرجاتٌ مِنها انْ یزَینَ للْعَبدِ سُوءُ عَملِهِ فَیراهُ حَسناً فَیعْجِبَهُ و یَحسبَ أنَّهُ یحْسِنُ صُنعاً و منِها انْ یؤمِنَ العَبدُ بِرّبه فَیمُنَّ علی الله وَ للهّ المِنَّهُ عَلیهِ فیهِ»   خودپسندی عمل را فاسد می‌كند؛ سپس فرمود: عجب درجاتی دارد، از آن جمله این است كه شخص، عمل بد خود را خوب انگارد و خوشش بیاید و خیال كند كار خوبی كرده و نوع دیگر آن اینكه شخص با ایمانی كه به خدا ایمان آورده، بر خدا منت داشته باشد، با اینكه خدا بر او در دینش منت دارد.

مجلسی، محمدباقر بن محمدتقی، بحارالانوار، ج75، ص 336.

حضرت فاطمه معصومه (س) بانویی بهشتی، غرق در عبادت و نیایش، پیراسته از زشتی ها و شبنم معطر آفرینش است. شاید یکی از دلایل «معصومه» نامیدن این بانو، آن باشد که عصمت مادرش حضرت زهرا (س) در او تجلی یافته است. بر اساس پاره ای از روایات، این لقب از سوی امام رضا (ع) به این بانوی والامقام اسلام وارد شده است؛ چنان که فقیه بلند اندیش و سپید سیرت شیعه، علامه مجلسی (ع) در اینباره میگوید: امام رضا (ع) در جایی فرمود: «هرکس معصومه را در قم زیارت کند، مانند کسی است که مرا زیارت کرده است».

​

تصویری زیبا از ماه گرفتگی دیشب در کربلا